God Almighty

Ondanks dat we in het begin van de vakantie een ruzie met de weergoden hebben ontweken, blijkt het in de komende dagen toch dat de hogere machten nog wat appeltjes met ons hebben te schillen. Na Mt. Kokikukuluku gassen we door naar de hoofdstad van Australië. Canberra is vele malen kleiner dan Sydney of Melbourne, dus we snappen er niets van. Uiteindelijk helpt Wikipedia ons uit de brand: Sydney en Melbourne kwamen er niet uit welke stad beter geschikt was als hoofstad, dus met complete logica ging Canberra er mee lopen. We rekenen het PC Hooftstraat tarief af voor een camping in deze omgeving. Enige nadeel is dat we dit doen - you've guessed it - in het donker, na sluittingstijd van de camping. Tel daarbij op dat de incheckcomputer ons een lege SMS stuurt zodat we niet door de poort komen, en we worden creatief. We spreken een voicemail in, vrotten onze camper op 4 parkeerplaatsen in de gastenparkeerplaats en bakken er pizza's. Na het eten beseffen we ons de fout van de dag: nadat we de pizza hebben gegeten duurt het langer voordat we 'een ons' zullen wegen. We besluiten de telefoon weer in te klimmen en duwen in het keuzemenu op de knop "emergency". Uiteindelijk geeft het ons een sleutel, toegang tot de camping en we kunnen in ieder geval aan de andere kant van de slagboom parkeren.

We ontbijten weer buiten in de zon en genieten van de afterglow van verbrand zijn op kukiliki. We trappen aan richting Jervis Bay en daar wacht onze eerste echte regenbui van de vakantie. We rijden er doorheen om tot het droge puntje te komen, om door Google Maps verrast te worden. Die probeert ons over een militaire basis te sturen naar het strand. We controleren nog een keer op schietstoelen of rakketten; we komen niet verder dan ligbedden en cornetto's in de vriezer. We genieten van een ander stukje strand en rijden terug de regen in. Het plan gaat op zijn kop, na het zien van de regenradar lijken we serieus mot te hebben met die lui daarboven. We mikken onszelf op Blue Mountains. Daar proberen we op een Christus Leeft camping te komen. Eerst wordt het mistig en moeilijk de weg te vinden, daarna blijkt Google Maps ons weer naar de verkeerde weg gestuurd te hebben. Met wat vloeken, keren en draaien vinden we uiteindelijk de camping: volgeboekt. Amaai - die heidenen zijn hier niet welkom. Ondanks dat we toch een adekquate hoeveelheid van het bloed van "de zoon van" naar binnen hebben gewerkt. We rijden 3 alternatieven af en het blijkt allemaal dicht of vol - oja het is weer donker. Dan maar weer de Emergency lijn - met zijn zoete stem praat Matthijs ons een camping op. Of het was de Mastercard.

De volgende dag pakken we de Blue Mountains mee. Je weet dat er stront aan de knikker is als het Visitor Center standaard een blaadje heeft liggen met "wet weather activities". Het blaadje is wel datgene wat we vandaag nodig gaan hebben. We krijgen de meest enthousiaste informatiepraat van een medewerker en gaan vol goede moed een wandeling aan die zo'n 1000 treden lager ligt. Het idee ervan is dat we onder de wolken uit moeten komen. Dat gebeurt niet. Wat wel heerlijk is: we lopen door een regenwoud met een mistig uitzicht waarbij je alles zelf kunt bedenken: woestijnen, bergen, eenhoorns of vliegende draken. We weten nog wat plezier mee te pakken, alvorens we aan onze 45 minuten stairmaster beginnen. Onze gespierde konten passen nu niet meer in broeken of autostoelen. We pakken daarna de planner er maar weer eens bij en besluiten weer een nieuw plan: we gaan naar Hunter Valley: het bourgondische Walhalla vlak boven Sydney. Daar rijden busjes met toeristen af en aan naar zogenoemde kelderdeuren om wijn te proeven. Het lijkt erop dat Fritzl hier een betere schuilplaats had kunnen bouwen, om de 100 meter is er weer een Cellar door. Door onze timing en perfecte voorbereiding missen we precies alle tours. Daar vinden we een oplossing voor, met wat creatief plannen en een stukje lopen hebben we onze eigen tour gepland.

We beginnen bij Ivanhoe en krijgen 6 wijntjes van Danny. Hij gokt dat we Duits zijn, Erik hoort zijn Britse accent en gokt dat hij Iers is. De toon is meteen gezet want de beste man heeft precies onze humor. Na wat grapjes over en weer proeven we in totaal 8 wijnen, waarvan 1 enkel voor leden was bedoelt. We bedanken ons lopende wijnvat voor de kennis en de begeleiding en gaan naar de volgende plek: net te laat voor de proeverij. Dan maar zelf wat drinken - het is zo'n zwaar leven. Het beste nieuws is dat we de camper gewoon eens voor sluitingstijd ergens hebben gezet, in het daglicht. We genieten van een meegenomen Vedelho bij het avondeten en kijken tevreden terug op de lekkere dag. De volgende dag gaan we voor de sportieve activiteiten om het er weer af te trainen: we rammen zo'n 70 golfballen het water in. Het is een driving range gemikt op een meer, met wat doelwitten erin. We maken prachtige slomo's en verbeteren onze techniek van "rammen" naar gelijkmatig middelmatig afstrijkend circular bewegen ter propulsie van een golfbal. Daarna gaan we naar de lokale kartbaan en komen de interne Max Verstappens eruit. De buitenbaan is nog nat op plekken van de nachtelijke regen, hetgeen een uitdaging geeft: de kart stuurt totaal niet meer met natte bandjes (slicks). De eerste heat regent het zelfs nog waardoor de ideale racelijn elke ronde veranderd. De tweede heat vechten we "eerlijk en hard", met wellicht wat kleine botsingen. Net als het erop lijkt dat Erik de vakantie af gaat sluiten zonder het gehuurde object (meestal de camper) te botsen/beschadigen of anderzins te verminken, slaat het voorbestemde lot toe. In de overmoedige laatste ronde van Erik maakt hij een foutje. We zijn het erover eens dat als je een bocht vol gas kunt navigeren, dat het geen bocht is. Erik maakt van een niet bestaande bocht, toch weer een bocht door het insturen te verknallen. Resultaat: significante gewichtsbeparing op de kart. Aangezien de kart er niet onder lijdt, had hij het eerder kunnen toepassen. De Aussies reageren zoals Aussies al de hele vakantie reageren: relaxt, met een glimlach en met bemoedigende woorden. We laten de boel de boel en rijden terug naar ons originele doelwit: De Camping van De Heer.