We can almost smell it

Eenheidsworst eetkraampjes, mensen met 3 wielers waarop koffers liggen opgestapeld met de halve huisraad: het is een mix die niet op veel plekken op de wereld voorkomt. Of eigenlijk wel: elk land heeft zo ongeveer een vliegveld. De 4 uur rijden vliegen voorbij - we zijn begonnen aan onze mentale reis (meer later ;)). De Spotify playlist van Erik is weer in vorm: Coldplay, Metal, Men Down under... er is geen pijl op te trekken. Wanneer "Men Down Under" aanschiet, schieten wij ook aan. Als de navigatie vervolgens tijdens het liedje roept "Hier links rijden" kan onze dag niet meer stuk.

Ofja. Stuk is als zoveel dingen relatief. Als een mens een douche neemt, is het verfrissend en spoelt het zowel fysieke als mentale zorgen van je af. Als een vliegveld een douche neemt, krijg je afhankelijk van het vliegveld te maken met wat uitdagingen. Dinsdag heeft Dubai het meteen goed gedaan; niet gedoucht, maar een bad genomen. Het heeft wat dingen nat gemaakt, en stuk gemaakt. 10.000 mensen zitten vrijdag nog steeds vast in de terminal in Dubai zonder hotel. We mogen vanaf Frankfurt opstijgen - op eigen risico, want een verbindingsvlucht vanuit Dubai is er niet. We besluiten achteraan te sluiten bij de rebookings. Een keuze die ons een record heeft opgeleverd: 100 meter afleggen in 7 uur. Een afstand die we zittend nog sneller hadden kunnen doen. We vermaken ons met soap om ons heen (frustatie, hot lines die gebeld worden, onduidelijkheid) en maken er maar het beste van. De drie beste dingen zijn: we doen het samen, er is een eetkraampje die ons de volledige 100m ondersteund op een paar meter lopen, en de mensen om ons heen hebben dezelfde ervaring. Om 15.00 komt de e-mail binnen: kom niet naar je vertrekluchthaven. We waarderen de eerste poging tot communicatie van Emirates. We vragen ons wel af hoe deze strookt met 3 uur voor vertrek (15.15) aanwezig zijn. We blijven in de rij staan - we volharden, we trainen onszelf, we worden een met omgeving. Na wat meer communicatie in afschrikkende vorm (hier heb je een hotel, ga daar maar zitten), blijven we staan en gaan we door. Het Duitse koppel voor ons is al bezig sinds een dag eerder en zijn in Frankfurt gekomen vanuit Dusseldorf. Op een gegeven moment komt er nog een hork op croqs (is dit een pleonasme ) die ongeveer 4 uur probeert voor te dringen - we activeren onze Duitse vrienden en het moddergooien begint. Toch nog wat leven in de brouwerij.

Wanneer we in het laatste uur van de wachtrij staan komt er steeds meer verwachtingsmanagement: verwacht maandag pas vluchten, ga niet naar Dubai, reken niet op duurdere vluchten. We dragen een alternatief aan met Qatar airways: dat is schijnbaar de vijand van Emirates dus die vlieger gaat niet op. Eenmaal bij het daadwerkelijke servicepunt - 7 uur na het begin, met vele suggesties voor procesverbetering, komt het verlossende woord: we mogen via London naar Melbourne - morgenochtend. We gaan semi-tevreden naar ons hotel - lees in aanbouw zijnde slaapgelegenheid - waar we een bord penne met 3 stukken goulash krijgen - de verwennerij is begonnen. We gaan naar de Lidl, halen wat vloeibare troost, en vinden het allemaal nog meevallen. De dag erna zien we echter wat reëlere schade: in de shittle bus (die term krijgt een trademark) spreken we twee mede hotelgasten: beiden in het hotel zonder opvolging van Emirates. 1 naar Zuid Afrika zonder opties, en 1 naar Melbourne zonder opties. Amaai.

Lang verhaal kort: we zitten achter de security - die ons dus schijnbaar voorbij laat, bij de Gate naar London en gaan zometeen werken aan onze timing. Als we op het juiste moment naar het toilet gaan, en jullie omhoog kijken, kunnen we wat warme gedachten hebben aan elkaar.