StaWel, of ZitNie.

Goed nieuws: de trend van afmaken van verhalen lijkt door te zetten. Slecht nieuws: deze is wel wat langer lezen.

Man, man, man. Behalve de zeven plagen heeft god nog wel wat geprobeerd om ons niet op de camping aan te laten komen. We ondergaan regen, zon en hernieuwde mist. In het donker rijden we toch de heilige grond op en trekken we weer wat bloed van de zoon open. We zijn de enige camper op de camping en besluiten het ook te tonen. Er staan wat stationwagens in de regen met mensen erin die de gehele cabine hebben volgehijgt. Wij plempen ons huurkasteel op een mooie plek, hangen de stekker erin en laten de verwarming lekker kachelen om vervolgens uitgebreid te koken met onze afzuigkap aan. Erik probeert nog de buren uit te nodigen in ons paleis, echter blijven die "gezellig" in de auto. Zij trekken heel de batterij leeg om vervolgens in hun donkere stationwagen de nacht door te brengen. De volgende ochtend eten we ons ontbijt en zien we dat de buren de auto niet gestart krijgen. We zwaaien nog vriendelijk alvorens we opnieuw proberen de Blue Mountains te zien zonder mist. Lang verhaal kort: er mist iets. We wandelen nog wel door een waterballet voor de ontspanning, om daarna de rit naar Sydney te beginnen. Daar Discgolven we op een oude munitieopslag, om vervolgens nog een driving range op het gras te proberen. We krijgen daadwerkelijk een driver, en er staan wat mensen bij die het serieus nemen, in tegenstelling tot het waterschieten van vorige keer. Als twee bananen jagen we onze ballen alle kanten op met wellicht iets teveel rumoer. De eigenaar komt nog een cursus geven, maar de driver blijkt toch wat meer vaardigheid nodig te hebben dan de chipper van vorige keer. We staan weer met onze beide benen op aarde: de PGA titel moet nog even wachten.

Onderweg naar de laatste camping klinkt het alsof de aarde vergaat; de kopjes in de camper schudden, er klinkt een scheurend geluid alsof het dak er letterlijk en figuurlijk af gaat. We kijken elkaar aan met heel wat vraagtekens in de ogen, we staan namelijk stil voor een stoplicht en kunnen niet direct plaatsen wat er gebeurd. Na een paar seconden vult het uitzicht op de onderkant van een jumbojet onze vooruit: schijnbaar staan we recht onder de landingsbaan, waar de jets op zo'n 300m hoogte overheen komen. Blij dat we nog in 1 stuk zijn plaatsen we onze camper voor het laatst op een camping en ruimen het geheel op. We zijn het erover eens dat we het apparaat schoner in gaan leveren dan we het hebben gekregen. Uiteindelijk is er vrij veel stuk aan Beluga: de grijswatertank is verstopt, het water daarvan heeft het keukenblok langzaam weggevreten aan de binnenkant, 2 buitenramen lekken, de cilinder van het deurslot valt eruit en het andere slot is vrij simpel te overtuigen van buiten om toch te openen. De kers op de taart was de kapotte batterij die veel uitdagingen gaf. Als we het apparaat inleveren passen onze verbeteropmerkingen dan ook niet op het vrij grote vak dat er vrij voor is. Hoewel levenservaring vrij fijn is om te hebben, lijkt onze camper er toch iets teveel voor geleden te hebben.

De beste man bij het inleveren is zo overrompelt door onze verbetersuggesties dat hij überhaupt niet meer kijkt of er nog iets aan het apparaat is toegevoegd door potentiële "compacteer oefeningen". Wij zullen hem zeker geen spiegel voorhouden, toch Matthijs?

We gaan met onze beste Uber-bestuurder ooit naar ons hotel. Hij stelt zich op als lokale toergids, geeft ons wat tips en weet de humor er goed in te houden. De reis vliegt voorbij en we zijn zo snel in het hotel, dat onze kamer nog niet klaar is. We laten de koffers achter voor een eerste rondje Sydney. We hebben onszelf op de rand van Hyde park geparkeerd, en vanaf dit park gaan we naar de botanische tuin. Hyde park is een soort mini uitvoering van New York's Central Park. De botanische tuin daarentegen is een soort mega-versie van de Intratuin. De Nederlandse wietplant is niet vertegenwoordigd. Ook de Japanse duizendknoop is niet te vinden, gemiste kans, wellicht wil iemand deze introduceren? Vanuit de Botanische tuin lopen we het uitzicht van Sydney tegemoet dat iedereen goed kan kennen; The Opera House met op de achtergrond de brug. We verkennen de omgeving, het bootsysteem en lopen door een mega-winkelcentrum. Het is zo groot, dat we niets kunnen vinden - of wellicht missen we vrouwelijke intuïtie. Uiteindelijk komen we eruit met wat we zoeken: fatsoenlijke kleding voor Erik. Matthijs regelt weer een puik diner en met volle buikjes zoeken we avondvertier: probleem. Schijnbaar begint het feest hier pas op woensdag en het is dinsdag. Dan maar cocktails - je kunt je niet voorstellen hoe zwaar dit allemaal is. Goed nieuws: wij dragen dit voor jullie.

Nieuwe dag - tijd om wat waterplezier te hebben. We hebben het OV systeem goed bekeken, en denken het te begrijpen: er zou een dag-maximum van 18 dollar moeten zijn. We knallen twee kaartjes vol met 20 en beginnen met een reisje naar Manly met de boot. We komen via de rivier/zee langs alle highlights in de stad. We kijken elkaar verbaasd aan als de boot bestuurd lijkt te worden door de neef van Jeremy Clarkson: "Speed and Power". De oude roestbakken hier lijken meer knopen te varen dan jonge scouts kunnen knopen in een minuut. We genieten van de overtocht, en van het strand aan de andere kant; it is very Manly. Vooral nu wij er zijn. Na een ijsje weer terug naar de haven, om aan de volgende uitstap te beginnen: Bondi beach. Beroemd vanwege zijn infinity pool aan de zee. Het is iets te koud om te zwemmen, dus weer terug naar de stad. Ondertussen piepen onze kaartjes bij elke terminal dat het bedrag op is (we zijn op 0 dollar uitgekomen, waar de verwachting 2 was) - maar niemand lijkt er wat om te geven.

Terug bij het hotel gaan de fatsoenlijke kleren aan: we gaan naar het Opera house. Ofja, eerst even zeven kleuren bagger schijten tijdens het diner: een witte blouse met sausgerechten. Elk restaurant dat we hier kiezen heeft shared dining: heerlijk en leuk. We zitten aan de bar deze keer (gisteren aan de keukenbar), en leren nog wat over dure vodka's. De barvrouw houdt het luchtig, en dat maakt de ervaring een stuk beter dan aan de keukenbar van gisteren, waar we allemaal ons best deden om geen oogcontact te maken. Bij het opera house melden we ons voor de vijfde Symfonie van Tjaikovski. We zijn beiden leken en het eerste nummer gaat als een speer - zoveel indrukken komen op ons af, we zijn net zompige klei na een regenachtige nacht. We nemen alle indrukken in ons op, en zijn verbaasd wanneer na 10 minuten de dirigent aftaait. Onder het geluid van héél veel geklap. Er komt een piano het podium op, we klappen onze handen weer stuk op de opkomst van pianist en dirigent en het feest begint weer. Dit feest is iets meer piano dan orkest, en bevalt ons iets minder. We genieten van de 45 minuten, rammen onze palmen en vingers weer op elkaar tot ze rood zijn en adios pianist en dirigent. Driekwart van de zaal taait af en wij zijn de draad kwijt. Even in het boekje kijken: ahá. Dit was iets anders dan Tjakovski, die trekken ze na de pauze van stal. Na de pauze gaan we voor de volgende laag eelt op de handen en begint het dan echt: wat een muziekstuk. We genieten de volledige 53 minuten, waarin we meegevoerd worden door noten, toonhoogtes en rondzwaaiende instrumenten. De dirigent gaat compleet los als een tuinkabouter op een 20-tal blikjes energiedrank. Dit is dan het einde, dus zit er nog maar 1 ding op: We klappen zo'n 7 minuten, wat van prachtig in de maat, vervalt naar dissonanten, en uiteindelijk naar chaos. Als we dit hadden geweten hadden we klappen toegevoegd aan onze sportroutine.Na de show pakken we een drankje in de Opera Bar, met wat gezelschap. We zien de stad en brug in de mist, maken nog wat LinkedIn foto's en krijgen de laatste weetjes mee van wonen in Australië. We rijden zwart naar huis (de kaart doet niets meer), maken ons klaar voor een woensdagavond uitgaan om vervolgens erachter te komen dat: woensdag er ook geen feest is.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Onze laatste dag in Sydney, dus even wat gruwelijke efficiëntie. We bezoeken Darling Harbour, bedwingen de Sydney Harbor Bridge en nog een keer wat winkels. We volgen een deel van de avond aparte sporen, om alle lokale toeristische attracties te ondervinden. Matthijs gebruikt de sauna, Erik de lokale bar. Samen maken we uiteindelijk het grootste feest mee; ons eindplan. Onze vlucht gaat om 6 uur 's ochtends. De incheckis dus ergens rond 4 uur voor ons. Om Jetlag te voorkomen gaan we niet een korte nacht tegemoet; we kiezen plan "Lange nacht". Dit betekent dat we ons in het nachtleven werpen dat op donderdag eindelijk is geopend. In eerste instantie voelen we ons wat aan de oude kant tussen het publiek, maar dan gaat de DJ los met 90's hits en wij zijn in ons element. We dansen de energie op, douchen nog even snel in het hotel, en gaan voor de incheck. We zijn zelfs nog te vroeg, want de security was niet open. Hadden we toch nog wat extra Backstreet boys kunnen meepakken. Na een soepele vlucht met turbo-overstap in Dubai (wederom mogen we alles skippen, maar deze keer denken we wel aan ons water- Hoera!) zijn we terug in Duitsland.

Vele levenslessen verder, fysiek weer wat ervaring erbij en mentaal een karrevracht uitgewisseld. Op reis hebben we onze leiderschapsprogramma's besproken. Hierdoor hebben we ook dingen uitgewisseld die we in 30 jaar bij elkaar niet hebben gemerkt, niet konden weten of wellicht nog erg gevoelig waren. We komen er samen beter uit, en kijken stiekem vooruit naar de volgende.

Xo