Sharks?

Gelukkig is geduld niet ons sterkste punt. Wachten totdat je een ons weegt, is een passend luguber spreekwoord. Wat moet je doen om te wachten tot er slechts 100 gram over is van een mens? De eerste slag is relatief snel te slaan: 60% van de mannen is water. Dan is er nog grofweg 30kg te gaan voordat we een ons wegen. Hoeveel tijd zal er voorbij gaan voordat alleen onze botten er nog liggen? Wat maakt het eigenlijk ook uit, als alleen onze botten er nog liggen zijn, zal er nog zo'n 12kg over zijn. Dus pas als we compleet zijn verdampt, en onze botten zijn ingezet voor winegums/versieringen en andere doeleinden is er een kans om een ons te wegen. Lang verhaal kort: "First thing in the morning" hebben we niet afgewacht. En een paar dagen later kunnen we zeggen dat het een goed plan was. Nu Anzac weekend voorbij is gaan we naar een van de populairste plekken dichtbij Melbourne: Wilson Prom. Het is een schiereiland met hoge gebergten, veel bos, goudgele surfstranden en veel wild. We komen aan op een overheidscamping van 485 plekken, waar een gemiddelde overheidscamping er tussen de 12 en 20 zal hebben. We kunnen kiezen uit alle plekken, waar we met wat tips een heerlijk beschutte plek in de bosjes kiezen.

De tips voor de kampeerplek blijken goed, de tips voor de wandelingen slaan de plank der verwachtingen ongeveer 3 mijl de verkeerde kant uit. De belofte is: uitzicht de hele weg omhoog. De realiteit is dat Erik (die voorop liep) de hele weg tegen een stoffig pad en wat natuur aankijkt. Voor Matthijs is het uitzicht beter (Erik), maar niet wat er belooft is. Het uitzicht wordt flink geblokkeerd door bomen. Aan het einde is alles vergeven; het uitzicht is om stil van te worden. We nemen het een half uur in ons op om weer mentaal voldaan af te zakken. Op de weg naar beneden trekken we alle logica uit de kast om beiden te concluderen dat het strand een goed idee is: lekker warme dag, nog een uurtje of twee zon en 5 minuten vanaf de camper. We spetteren in het heldere water tussen de vissen en de surfers. De watertemperatuur is niet top - ook wel bekend als "zo groot" voor de kenners. Na het zwemmen koken we op de gezamelijke bbq plaats buiten. Een brutale papagaai steelt wat aardappelen van Matthijs. Achjah, het is Mccain, en geen Agristo - die vogel heeft ook geen smaak.

De volgende dag gassen we weer van het schiereiland af, en pakken we een wandeling van 2 uur (enkele reis). Na 2 uur staan we terug bij de camper, en we hebben genoten, gegeten en nog een extra uitstapje naar een cove gemaakt. Door Erik zijn slappe uitspraak van het woord "cove", verwachtte Matthijs een Cave. Erik troost hem op de terugweg en belooft samen een betere mancave te vinden. De snelheid dat we weer terug zijn bij de camper verbaast ons beiden - wellicht was het tempo ingeschat op mensen van 36 en ouder. We pakken de kaarten erbij, en met een passer en kompas, beginnen de berekeningen. Ohnee, we hebben GPS. Het doel wordt Bright, in High Country - een tweede thuis voor Nederlanders. De reis gaat voortvarend, de reis gaat goed. We stoppen voor wat boodschappen en proberen ons eerste verhaal te uploaden. De laptop pakt de Wi-Fi hotspot helaas niet. In het winkelcentrum hebben we connectie... maar Waarbenjij.nu is bezig aan onderhoud. We bedenken een omweg: uploaden op de google-drive, en dan later posten vanaf de mobiel. Uiteindelijk hadden we jullie allemaal beter een postduif kunnen sturen.

We proberen te tanken om erachter te komen dat dat ding van Matthijs te groot is om er lekker in te hangen. Het blijkt een "high-flow" nozzle te zijn. Met het betere steekwerk (zonder slachtoffers) pompen we door met de juiste diameter. Deze tankbeurt bleek goed getimed. Wederom kiezen we ervoor om Google Maps te vertrouwen boven de papieren kaart. Wederom kiezen we ervoor door te jakkeren als iemand de lichtschakelaar uitdoet. De combinatie geeft ons een groots avontuur. We rijden het zonlicht uit, en op groot licht volgen we de reflectoren op de middenstreep en paaltjes. De middenstreep zwaait als eerste af. De paaltjes vinden het daarna ook welletjes geweest. Een lichte regen begint, die zich op 1200 meter hoogte omzet in mist. Dichte, gezellige knuffelwolken op ooghoogte. Het groot licht brengt enkel een verblinde reflectie, dus we gaan verder op stadslicht. Dan besluit het asfalt ook dat het tijd is om geen draagvlak meer te bieden. We rijden met 2m zicht, op een gravelweg in de bergen, met onzichtbare afrgonden links en rechts, zonder wegindicatoren. Met 5km/u en een rally navigator die bochten aangeeft besluiten we een veilige plek te zoeken om onze kampeerplek te noemen. Als we ons echo systeem hadden geperfectioneerd hadden we nog een kans. Nu is het meer alsof we blindegeleide stokken nodig hebben. We vinden een vlakke plek langs de weg, en laten de motor draaien voor de verwarming: het is hier 5 graden op 1300m hoogte. Na een vermakelijke avond met eten en drank zijn we blij dat we als een reusachtige slak ons huis op de rug hebben. De motor gaat uit en de pyama's aan.

De volgende dag ontbijten we relaxt en stoppen de locale Aussies om hulp aan te bieden. Als twee stedelingen zwaaien we met onze elektrische tandenborstels dat alles flex is.