Gravelkings

22 graden, zonnig, overal prachtig uitzicht? Tijd om te vlammen met de bak. Na ons spannende bergavontuur hebben we de plannen iets bijgesteld: we gaan in een keer naar Mt. Kosciuszko en slaan de High Country over. Resulteert in een dagje rijden. Een dag die al lekker begint. Nadat we de vriendelijke Aussies op onze gravelweg hebben uitgezwaaid doen we de camper-klaarmaak-dans. Een goed half uur later rijden we aan om de laatste 40km gravel af te leggen. Eindresultaat: gemasseerde mannen, alles wat los lag, ligt ergens anders vast en alles wat vast zat, hangt ergens los. Er is niets gesneuveld, behalve wellicht het snelheidsrecord op de bewuste weg. In de categorie "Speed and power" zeilen we over de toppen van de hobbels in de weg. Na een klein half uur halen we onze vriendelijke hulpverleners in - dat moet klote zijn in je eigen camper. "Don't be gentle, it's a rental" is het mantra. Overigens is dit deel van de reis nog erg bewolkt, dus we denken dat de Great Alpine Road wel een aanbeveling verdient met zicht - maar zeker weten doen we het niet.

We rijden heerlijke bergwegen af, al krullend en draaiend genieten we van het uitzicht. En wat een uitzicht worden we op getrakteerd: vergezichten met grijze, gele en bruine bomen. Ook zien we speciale meren, met vele dode bomen erin, speciale bergen, met dooie bomen erop. Uiteindelijk is het uitzicht dus toekomstig papier bovenop een willekeurig uitzicht. Of wellicht is het wel de biomassa die we in de EU dan CO2 neutraal kunnen opstoken - maar laten we dit reisblog vooral niet cynisch maken. Dichter bij de eindbestemming krijgen we voor het eerst te maken met een betaald nationaal park. In plaats van toegang betaal je per uur aanwezigheid, in blokken van 24. Het is een beetje de vraag of je genoeg gaat hebben aan 1 blok, of niet. We raadplegen de klok, en gokken erop: 24 uur intens leven. We rijden door het hele park heen, en er weer uit onderweg naar onze camping. We weten niet zeker of het nog klopt, maar aan de andere kant van de berg rijden we het park weer in... pffieuw. Ons geloof in Google Maps wankelde even - niet voor niks betaald. We komen aan in het licht op de camping. Dit is bijna reden tot feest, ware het niet dat we 8 minuten na de sluitingstijd van de receptie de camping op zijn gereden. We maken er het beste van en kiezen zelf maar een plek uit, zoals altijd. We betalen morgenochtend wel. Ten minste, totdat de host ons komt halen om uit te leggen dat dit een betaald park is, 10 minuten nadat we hebben geparkeerd. Het blijkt het eerste teken dat we met een persoon te maken hebben die leeft in geschaad campingvertrouwen, en er zijn wat andere signalen: de elektrische apparatuur zit allemaal vast aan de stopcontacten, alle elektra is op timer, douchen op timer en dumpplek zit op slot met een sleutel. Je zult maar zo moeten werken, gelukkig is het leuker om zo op vakantie te gaan.

We melken de stroompaal droog om onze verwarming te voorzien van de benodigde energie om de 3 graden buitenlucht wederom buiten de deur te houden. Tussen verwarmingscycli in zucht het apparaat met de stem van alle dooie dinosaurussen die gebruikt worden om hem aan de praat te houden. Best apart. En dan start de nieuwe cyclus en danken we het apparaat voor de warmte.

We verlaten ons warme bed vroeg in de ochtend, om vol goede moed Kosciszko te bedwingen. Die Poolse naam helpt overigens echt niet in onze interpersoonlijke communicatie, dus wordt het Mount Kokukiki. Of iets in die trend. We kiezen voor de 9km (3hr one-way) omdat 6 uur returnbeter klinkt dan het alternatief van 9 uur return. We staan na een goed uur over gravel knallen echter al onder de top. Na nog eens 60 minuten buffelen, genieten we van het uitzicht van de hoogste berg op het Australische vasteland. Dan slaat de hoogmoed in: dan kunnen we best die andere route er aanknopen. Dat zou dan 4,5 uur extra zijn, maar met deze moeilijkheidsgraadfactorreductie (2/3 van de tijd) zou 3 uur ook wel kunnen. Goede nieuws: die 3 uur klopte wel. Tweede goede nieuws: de saaie gravelweg van de heenweg is ontweken. Het slechte nieuws is dat we een idee krijgen waar de kosten van de nationale parkpassen aan besteed worden: trappen van natuursteen, wegen van natuursteen, en paden met plastic die het grind op de plek moeten houden. Het lopen op de stenen helpt bij het vinden van alle onnatuurlijke hoeken die je lichaam kan maken. De trappen geven kniechirurgen overal ter wereld hoop op meer omzet. De paden van plastic zijn ondanks de goede bedoeningen toch half leeggelopen: resultaat, je loopt op een soort zwalkende verende laag plastic bovenop het grind. Lichtpuntjes aan de route: het uitzicht is vele malen beter, en de lange boardwalks van metalen roosters geven een rustgevend geluid als je erover loopt - zo'n monnik in de Himalaya idee. Net als je alles hebt overleefd komt de laatste klim: 100 meter verticaal omhoog. Of zoals de Aussie die onderweg zijn longen aan het zoeken is op de grond zegt: "It's a painfull climb ey". Dat zou het geweest kunnen zijn, moet je alleen er nog wel iets bij voelen. RoboCop en Terminator maken de klim af en met een boks sluiten we weer prachtig hoofdstuk af.