Gold ghost route

Het is morgen Anzac-day. Australia en New Zealand Army Commemeration day. Lekker spannend denken we. Het is echter nog een goed moment voor de lokale bevolking om een lang weekend vrij te nemen en op alle campingplaaten te gaan staan die wij ook wel willen. Na onze tweede donkere rit komen we wederom na check-in tijd aan bij een camping. Na de eigenaar te bellen geeft hij aan dat de slagboom gewoon open gaat en dat ie ons morgen wel wat geld afhandig maakt. We rijden de camping op en treffen een uitgestorven grasplaat met voorzieningen. En we treffen ook: nierbrekers, gasveer-kwellers, anti-snelheidspuisten en lanceerinstallaties. In de volksmond allen beter bekend als drempels. Na elke 50 meter even een gevoel van gewichtsloosheid gecombineerd te hebben met een zachte edoch krachtige vloek, zijn we aangekomen bij ons stukje gras. Even testen waarom de gasketel niet werkte: oh, die werkt. Hiep hiep hoera. Waarschijnlijk is er iets vastgetrild.

Slapen, geld inleveren, lokale weetjes oogsten en onze Beluga weer aantrappen. Na zeker vijf minuten rijden parkeren we voor een vuurtoren. We zien voor het eerst de krachtige golven inbeuken op het eilandparadijs Australië. Wat een geweld. We lopen langs het strand, en genieten van het uitzicht en het geluid. Na een korte wandeling slingeren we weer links de weg op en stoppen we niet veel later voor de eerste keer Diesel tanken. Matthijs hangt de tankmond er vol overgave in - die elektrische rijder mist dit gevoel denkt Erik. Daarna maken we een tussenstop bij een oude vulkaan die het niet meer doet, we spotten onze eerste Koala's. Matthijs vindt ze wat inactief - we stimuleren ze nog niet. Met een volle tank knallen we de Gold Coast route op. Het is een festijn aan starten, 10 minuten rijden en weer stoppen. Elke stop biedt een net wat ander uitzicht op de beukende golven die het langzaam winnen van de zachte steen van de kust. Elke stop is indrukwekkend in natuur, hoewel de foto's waarschijnlijk voor de thuisblijvers 10x dezelfde zullen lijken. We bezoeken Martyrs Beach, London Bridge, The Grotto en Bay of Islands. Pas in de avond zullen we zien dat we dezelfde locatie als de voorkant van de Lonely Planet hebben geknipt; maar dan beter natuurlijk. Wellicht dat we ons verzamelde werk gaan uitbrengen als de Tandem Planet.

In Port Campbell vragen we de lokale VVV weer de kleren van het lijf. Echter komen we er niet omheen: Anzac kampeerders zijn ons massaal voor als het gaat om kampeerplekken. We weten een plekje te vinden waar we alleen contant kunnen betalen. Die zagen we gelukkig aankomen; we hebben contant geld bij ons. Het blijkt echter niet acceptabel om je biljet van 50 dollar zo af te knippen dat er 33 van overblijft.Dus we lopen naar de lokale supermarkt, vinden een zak snoep van een paar dollar en betalen 2 man breed met 50 dollar. Met wat eisen in het wisselgeld is onze bankroof compleet: kleingeld. Wie heeft die term eigenlijk bedacht. In termen van volume is het 50 dollar biljet vele malen kleiner dan de zooi aan munten en briefjes die we terugkrijgen. In deze Woke tijd kunnen we wellicht kleingeld omnoemen naar machtig-non-binair-ruilmiddel. Terug op de camping vullen we een enorme envelop met onze tweezijdige munten en briefjes. Dit had ons natuurlijk allemaal bespaard kunnen blijven als we niet weer in het donker waren aangekomen. Deze hobby lijkt nog wat te worden deze reis.

De dag erna rijden we langs Lord Arch zijn begraafplaats. Hij heeft hier zijn boot op de kust geparkeerd in de vorige eeuw, en het bleek dat de kust hier andere plannen mee had: seacruiser crash. De kust is hier prachtig, en al helemaal de inhammen met een klein strandje. Na de bootproblemen hebben twee mensen het overleefd. De jongen die het overleefde heeft het meisje uit het water gered. Voor wie van romantische films houd, helaas: meisje heeft hem ge-ghost. Wat zijn we toch ver gekomen als mensheid. Door naar de 12 apostelen. Het aantal Aziatische toeristen loopt hier in rap tempo op.De storing bij ons trouwens ook - het zijn er geen 12. Ondanks dat een bordje staat dat de OCD'ers onder ons gerust moet stellen dat er niet altijd 12 zullen zijn, is het leed al geleden. Goede nieuws: het is weer prachtig om te zien. We lopen daarna ook nog een stuk verder om naar het strand af te dalen. We maken wat gewaagde foto's op een steen in de zee. 1 van ons komt er niet droog vanaf - "zo prachtig zijn de foto's". Na dit strand slingeren we Beluga aan en vliegen in rap tempo de rest van de weg af. Met dapper stuurwerk vliegt Matthijs door de wegen die nauw zijn. Om in beeldspraak te blijven: hij probeert met zo'n 80 km/u een tractorband in een babyrompertje te passen. Dat gaat 2 uur goed. En in 1 seconde geeft hij Erik wat gratis niet-digitale chantagebagage. De spiegels zijn wat minder breed na dit avontuur - niets wat we niet weer terug in elkaar kunnen klikken. Fysieke pleister helen alleen geen mentale wonden.

Erik mag nog een stuk door Melbourne vliegen over de M1. We volgen Google maps - hoewel we weten dat die ons door Melbourne wil sturen. We vliegen laag tussen de wolkenkrabbers door, en zien de botanische tuinen nog een keer. We ontwijken de alcoholcontrole voor Anzac day en we ontwijken wat stilstaand verkeer door ons als toeristen per ongeluk op de verkeerde baan te manouvreren. Als we op de (gedeelde) trambaan rijden kijken we elkaar gelukkig aan: "Ons leven is weer op de rails".

We eten even buiten Melbourne op een donkere dumpplaats. Ofja, het is een rustplaats met een bordje "no littering". Het is de eerste plek waar we zwerfafval zien. Het zwerfafval is meteen meetbaar per kubieke meter. We proberen van wat muziek te genieten onder het eten, maar die optie draait meteen het licht de nek om. De waterpomp geeft ons ook nog steeds de bijnaam Disco Dudes. We bellen Star RV voor een nieuwe batterij - "First thing in the morning" is de afspraak. We hebben er een hard hoofd in: morgen is zondag. We navigeren in het donker naar onze volgende camping en negeren de bordjes om Google maps te volgen. Het resultaat is straatje keren op een krappe weg die 10% omhoog gaat, met een monster van 8m. We gooien de 3-puntskeer uit het raam en gaan all-in: met een 1 punt-keer hebben we ons ruimtelijk inzicht bewezen. Kunnen we tevreden naar bed, nadat we weer eens in het donker een camping oprijden.