We're men from the land down under

Vloeken, hoge hartslag, mensen ontvrienden bij het eerste contact - het zijn de kleine dingen die een vakantie leuk maken. De spanning gaat direct verder nadat we de beveiliging in Frankfurt voorbij zijn: 4 gate wisselingen in 10 minuten maakt dat wij nog steeds bij de juiste gate zitten aan het einde van het verhaal. Geen idee wat de luchthaven aan het doen was - wellicht was dit een plan voor beweging voor wat mensen aan boord. Later bleek dat er ook nog een plan voor ons lag. Het wordt zo'n dag waar je tegen de hordes aanspringt in je 100m hordeloop. De eerste die we op de schenen pakken is bij het scannen van onze omgeboekte boardingpas: computer says no. De vrouw aan de balie zegt: Ja. Wij de aluminium tube in, om op de allerlaatste rij plek te gaan nemen. De volgende horde klapt tegen het harige voorgelaat van Erik zijn welgevormde been. Er zit iemand op zijn plek. Na wat Duits geharrewar produceert deze persoon een boarding pas met het nummer voor de stoel ernaast - het leek zo mooi. Zijn partner vist daarna echter ook een boarding pas uit haar kleding: de stoel 32E waar Erik ook de boarding kaart van vast heeft. Had de computer toch gelijk. De absurde situatie corrigeert zich vrij snel: aan de overkant zijn wel twee plekken vrij: in de verdomhoek met alle andere Emirates omboekers. Met vertraging vliegen we over al jullie schoonheid naar Engeland: in een vlucht met een flesje water - niet geheel de verwachting toen we Emirates aanklikten. Na een korte vlucht komen we in een wachtpatroon, door de vertraging hebben ons landingsslot gemist. Gelukkig hadden we een goede 75 minuten voor de overstap - waarvan er zo'n 65 zijn verdampt door de vertraging.

Plan Tsjernobyl treedt in werking. Als het vliegtuig enigszins stilstaat schieten we uit de startblokken (laatste rij) en redden het tot de helft voordat iemand anders opstaat. Met de nodige "Entschuldigung", wrikken, dansen, duwen en porren staan we 2 minuten later buiten. Met "On your left", "on your right", vliegend over trappen en een rap tempo maken we korte metten met onze terminal. Echter vliegt onze connectie vanaf een andere terminal - die met de bus is te bereiken. Met wat smeekbedes en ander armgewapper krijgen we de buschauffeur nog net zo gek ons mee te nemen nadat hij net wegreed. 5 minuten later staan we in goede terminal. We knallen door mensen, winkels, en wachtrijen: bij de security check zijn wij die eikels die voorgelaten worden door het personeel. Het begint enigszins goed te voelen... totdat allebei onze tassen door de security naar het aparte "destination fucked" spoortje worden verwezen. We hebben *** en *** en *** onze flesjes met water gevuld gelaten. Na een scan van onze flesjes mogen we gehydrateerd door. We rennen, vliegen en redden het tot de gate waar iemand van Qantas ons verwelkomt. We geven onze boarding kaarten af en... computer says no. Er was nog ruimte voor een extra blauwe plek op de schenen. De vrouw ziet het zweet bij ons overal uit gutsen en stelt ons gerust plus geeft ons een plek met extra beenruimte. En wij hebben onze sport gehad. Met wijn en vertier geven we onze vakantie een nieuwe zwier.

Op de Qantas vlucht hebben we een nieuwe functie op ons entertainment scherm: samen kijken met een vriend. We werken samen Napoleon af - en dat werd zijn Waterloo. Overigens was de film vrij moeilijk te volgen zonder voorkennis. Vreemd genoeg spreken de Fransen in de film Engels, de Russen Russisch, en de Oostenrijkers Duits. En de rest van de vreemde dingen in de film mag je zelf uitzoeken. We slapen nog wat (best goed zelfs) en komen uitgerust aan in Perth. Hier hebben we voor de overstap genoeg tijd - we vliegen in hetzelfde vliegtuig, welke ook weer vertraagd is bij aankomst. Gelukkig hebben ze ook een klein buitengebied waar de ingecheckte (vrijwillige) gevangen even een luchtje kunnen scheppen. Dit gebied is compleet me drone-net, barkrukken, 31 graden en zon. We stappen na wat bakken weer terug in onze luchtfrikandel voor de laatste 3,5 uur.

Zelf zijn we nog redelijk vol ongeloof - we knijpen elkaar, en we staan toch echt in Melbourne. Na wat terughoudendheid of de koffers ook de sprint op Heathrow hebben bijgerold zijn we een van de eerste die met onze koffers de bagageband verlaten. Na een kleine detour van Erik over het "rode spoor" zijn we weer bij elkaar. Erik had wat vinkjes met "ja" op zijn grenscontrole formulier - de grenswacht vond van niet. Matthijs regelt een simkaart en (per ongeluk) de goedkoopst mogelijke Uber en zo gaan we naar het hotel. Onze bestuurder snapt geen Engels, en weet ook niet wat de tekens op de weg betekenen - dat is dan weer pech. We kunnen wel alvast wennen aan links rijden.

Nadat ons hotel ons ontvangt met gratis drank in de bar en een gratis fles wijn liggen we om 21.30 in het zwembad - op de 28ste verdieping.We zwemmen al onze luiheid eruit, om daarna met een nachtmuts de eerste nacht in Melbourne in te duiken: slaap.