Grand Champions... The Grandapas... The Grampians!

Meteen nadat Beluga ons 3 meter vervoert, is er blijdschap bij team Tandem: bij het afslaan wissen we niet de ruit. Wie ons van een logische verklaring kan voorzien: drop het in het comment-sectie. Onze bus heeft namelijk de richtingaanwijzers "gewoon" aan de goede kant (links) zitten. Australische voertuigen hebben deze hendel normaliter rechts zitten, en de ruitenwisser links - iets waar we enigszins bevreesd op vooruit keken na dit bij de Uber chauffeurs gecheckt te hebben. En de ruitenwisser dan? Die zit bij ons ook links, op dezelfde hendel. Waarschijnlijk om beide partijen tegemoet te komen.We knipperen erop los om bij onze eerste stop aan te komen - waarbij de eindvraag is: "Are you guys going for a party?". Onze kar met boodschappen lijkt net zoveel aandacht te trekken als onze tandemfiets. Na wat tetris met de boodschappen vlammen we aan: het is 300km naar de Grampians.

Het is net zo'n spookfilm: na 6 uur buiten zijn, is op eigen risico. Om 6 uur gaat hier het licht uit. Uit-uit. De zon gaat onder, en de bewolking bedekt meestal de maan. Straatlantaarns zijn er niet, en huizen die het licht aanzetten hebben over het algemeen ook de gordijnen dicht. Het resultaat is soort surreële rit waarin het licht ons langzaam in de steek laat bij het verlaten van Melbourne. Samen ontwerpen we een soort echo systeem waarbij de 1 zijn hoofd uit het raam steekt, heel hard schreeuwt, en de ander met haarfijne reacties bijstuurt. Het duurt even om te perfectioneren dus we hebben al 3 dingen ger... Ohnee, we hebben GPS en het valt wel mee. Het zicht is echter niet bijzonder veel verder dan dat ons grote licht de deeltjes uit kan spuwen. We zien onze eerste Bushfire in de verte, welke ook wel flink wat licht geeft. Uiteindelijk komen we om 7 uur aan bij onze eerste camping: receptie dicht. Gelukkig zit er een knop voor "Late arrivals" en die brengt ons in contact met de eigenaar die er meteen aankomt. Na de eerste 3 zinnen Engels wisselt hij naar een taal die wel bekend klinkt, het duurt echter voordat we het beiden registreren: Brabants. Hoe kan het ook anders dat we bij de eerste camping een kaaskop als eigenaar hebben getroffen - of nog beter, een Bosche bollen kauwer. Zijn eerste irritatie bij de late aankomst vervliegt en wij mogen kiezen, genieten en chillen.

We draaien Beluga op een plekje en de harige hortende hordenloop begint weer. Blauwe plek 1: de stroom wil niet aansluiten. Aangezien we wat regen hebben gevonden, of de regen ons - we willen voorlopig geen welles/nietes starten met de lokale buien - is buiten alle stekkers nalopen niet de meest plezante zaak van de wereld. Blauwe plek 2: de koelkast wil niet aanslaan op gas, wat vervelend is omdat de stroom ook niet wil. Het trio van plekken wordt gecomplementeerd door het feit dat er een koppelstuk mist voor de waterslang; geen waterdruk op de camper (gelukkig wel een waterpomp zolang de batterij het doet). Net als we denken dat we er zijn, komt er nog 1 horde vol omhoog in onze kroonjuwelen: het gasfornuis ontsteekt niet. Resumé: geen 230v, geen koelkast, geen externe waterdruk en geen eten (vuur). We zijn net een soort holbewoners voordat het vuur wordt uitgevonden - met een waterpomp, 12V systemen, verlichting op LED en ronde wielen. Maar toch, gevoelsmatig holbewoners.Erik sleept zijn knuppel terug naar de receptie om 21:01 weer op bel te duwen voor late check-ins, die tot 21.00 beschikbaar is. Hij begaat een mega-grote fout, door het gesprek in het Engels te voeren: ik ben op zoek naar vuur. We worden naar de kampkeuken gestuurd. Op deze regenachtige tocht ziet Erik zijn eerste wilde skippy.

We koken, met wat improvisatie en geklooi een heerlijke maaltijd in het kamp. Wat geeft deze arbeid toch een heerlijk bevrijdend gevoel. Nadat de eigenaar nog wat hout op de kachel komt gooien heeft hij pas door dat Erik aan zijn bel hing voor vuur. Meteen krijgen we wat lucifers toegestopt - dat spaart weer wat problemen voor de toekomst. Eenmaal terug bij de camper is de regen gestopt en begint het proces van oplossen: de stroom blijkt gewoon een foutje te zijn ergens in het aansluitproces. Na het 3x opnieuw te doen werkt het. De koelkast is hiermee ook gefikst (stroom), en we lossen ook het gasprobleem op. Aangezien de lucifers de ontsteking omzeilen hebben we nog maar 1 probleem over, Beluga heeft wat drukproblemen. Deze is met de watertank en waterpomp echter het minst dringend.

De volgende dag worden we volledig uitgerust wakker tussen de lokale papegaaien en Emu's. We doen onze eerste opruimdans en de paniek slaat in. Als twee seniele opa's zijn we de sleutels kwijt, en wij zijn vergeten hoeveel sleutels er waren. Om onze naam iets hoog te houden: er zijn 3 sleutelbossen, waarvan 2 bijna dezelfde sleutels hebben voor andere toepassingen. Het is net een soort escape room, waarbij we een goede 10 minuten hebben gespendeerd aan uitvinden waar elke sleutel voor is. De was wordt doorzocht, elk vakje bekeken, elke grasspriet gekamd. Het blijkt dat als we de glasplaat voor de kookpitten omhoog zetten dat hierachter een perfecte verstopplek is - wordt vervolgd. Met alle sleutels terecht trekken we onze stoute schoenen aan.

We starten met een Pinnacle walk door de Grand Canyon. Ofja, eenmaal ter plekke blijkt de Grand Canyon een zijtak van de route te zijn geworden, dus doen we maar beiden los. Om Pinnacle op te komen, klimmen we een goed uur over de rug van omhoog gekomen rotsblokken. Soms door nauwe ruimtes, soms trekken we door open vlaktes op de berg. We leggen al het lijden van elkaar goed vast - de digitale chantagebagage (woord van 2024?) wordt met het uur groter. Lopen met Aussies is echt briljant, ze zijn welgemanierd, vriendelijk en soms ook nog grappig.Na de Pinnacle bovenop te hebben bekeken dalen we af en gaan we de Grand Canyon in - die zeker 50 meter lang is. Het bijvoeglijk naamwoord deed meer verwachten. Sommige Canyon telelens camera's zijn nog groter. Dan maar een toetje: de Turret waterval. Lang verhaal kort: er was een turret, en er viel zeker water. De volumestroomwater wordt echter overtroffen door wat een verzorgingstehuis van ongeveer 40 mensen met nierstenen vrolijk zingend kunnen uitpissen.

Op naar vrolijker nieuws: Matthijs zijn nieuwe wandelpata's zijn nog steeds glimmend en krakend. We parkeren Beluga in het park op een overheidscamping en tellen meteen nog wat Kangaroos op bij onze wilde wild lijst. We hebben overdag wat spullen aangelaten die stroom verbruiken, dus in de avond zijn we een waar disco-paleis. Als de waterpomp aanslaat veranderen de lampen in stroboscopen - de buren zullen jaloers zijn. In de ochtend is er een nieuwe uitdaging: de boiler wil niet ontsteken. Daar gaat de warme douche - weer wat om later op te lossen. Na ontbijt knallen we naar een waterval die niet bij te houden is door het lokale verzorgingstehuis. Na wat debat gokken we erop om Mt. Rosea van boven te gaan bekijken. En man, man, wat is dit genieten. Spectaculair uitzicht na spectaculair uitzicht (onze beide lichamen), worden afgewisseld met rotspartijen, vergezichten, vegetatie en zon. Op sommige punten is het echt klauteren waarbij alle 4 de ledematen nodig zijn. Hoe vrouwen de route doen is niet helemaal zeker, soms is een balansbeen ook nog nodig om onder 43,5 graad met een linksdraaiende knieschijf de rechtslateraal bewegende enkel nog enigszins te kunnen plaatsen, terwijl het andere been nutteloos toekijkt. We zijn dan ook getuige van een man die vrouwlief laat vallen bij een stuk van de route; de communicatie komt later gokken we. Afgepeigerd komen we beneden aan en trappen we weer aan voor de volgende nachtrit: Port Fairy we're coming for you.