Actually Melbourne

Het is nog even wennen - links rijden, links lopen, naar rechts kijken als je de straat oversteekt. Als je hier iemand ontmoet, schud je ze dan ook de linkerhand? Knipogen mensen hier ook met links? Om een snelle onderdompeling te bewerkstelligen kiezen we ervoor om lokale verkeersdeelnemers te worden: we gaan fietsen. Ons hotel ligt grandioos in het centrum met een fietsverhuur voor de deur. Alle soorten fietsen staan ter beschikking, behalve het model dat wij zoeken: 2 sturen, 2 zadels en 2 wielen. Compleet logischerwijs tovert de verhuurder deze uit de achterste kamer der achterkamers - en krijgt deze met veel moeite langs alle kleinere modellen. Met onze verplichte pletterpet op kiezen we voor een gewenningstraject - hetgeen niet nodig blijkt te zijn: we zijn zo op elkaar ingespeeld dat vanaf de eerste meters de tandem compleet is. We volgen de route die we gisteren snel hebben uitgestippeld: een oefenronde met veel fietspad, om daarna aan de culturele versnaperingen te beginnen. Al fietsend krijgen we een goed beeld van de stad en alle parken. Wat een relaxte sfeer ondanks dat er hier 2 miljoen mensen op een kluitje wonen... wat later toen we het opzochten 5 miljoen bleek te zijn. We zaten er maar 3 naast.

We zijn met onze goed voorbereide neuzen in de boterzon gevallen. En de goede voorbereiding staat in dit geval voor het vergeten van de zonnebrand in het hotel. We proberen sneller te fietsen dan dat de zon ons kan verbranden; hetgeen nog best mogelijk lijkt met onze 2 hele mankrachten. Om het voor onszelf gemakkelijker te maken volgen we het Albert Park circuit - delen van de tribunes staan nog na de F1 race in Maart. We fietsen over de start-finish (met vliegende start) en verwonderen ons over de staat van het circuit zonder alle grindbakken en curbs - het lijkt op de fiets vrij klein voor de malloten die hier met 300 km/u doorheenvliegen langs de betonnen wandjes die er (soms) nog staan. Helaas faalt ons expiriment spectaculair; de zonnestralen blijven warm. Dan maar de straf van ijsjes doorstaan om af te koelen - wat een ellende. De beste man die het ijs schept lijkt maar één taak te hebben: zoveel mogelijk ijs op een hoorntje krijgen. Hij is bijzonder competent in zijn taak en weet toch zeker 3 bolletjes ijs per ijsschep in de hoorn te vrotten. Wat is het leven toch zwaar.

Op de ontdekkingstocht komen we ook wat verborgen pareltjes tegen. We lopen door de botanische tuinen met planten van over heel de wereld. Ook lopen er meerkoeten en eindbaas meerkoeten. Deze eindbazen zijn groter, uitgerust met rode details en iets brutaler. We zien vele planten die in Nederland met moeite in je huis kunnen overleven, gezellig buiten wapperen en floriseren. Als we daarna weer eens proberen af te korten komen we een flinke heuvel tegen. Met 2 mK maken we er korte metten mee, om dan nog eens goed te kijken waar we tegenaan zijn gefietst: een enorm oorlogsmonument voor "The Great War". Het is een imponerend gebouw, maar bleek 1 fout te hebben: er is geen ruimte voor uitbreiding. En de mens, tsja, die wil nog wel eens een conflict starten met de andere mens. Het liefst als er een landgrens tussen zit. Voor de tweede wereldoorlog hebben ze daarom een vrij riante tuin aangeplakt. Vermoedelijk gaan ze ervanuit dat er de derde keer geen uitbreiding meer nodig is...

Onze fietskracht brengt ons zo snel door de stad dat we in 1 dag het hele "Melbourne in 2 days" uit de Lonely planet hebben kunnen zien; oeps. Wel handig, zo hebben we de 23 uur vertraging van de vlucht weer enigzins bijgewerkt. We brengen ons veelbekeken metalen ros terug en Matthijs wordt ingezet om zijn hekskrachten weer eens in te zetten voor een restaurant. Zelden heeft dit gefaald, en ook deze keer weer geeft het kristallen scherm richting: Ho Chi Mama. Vermoedelijk komt er nog genoeg steak [e-38] burgers onze kant op, dus we pakken onze kans in China Town. We kiezen de "Feed me now" en mogen met shared dining ons door de gerechten werken. Op de terugweg gaan we op zoek naar een cocktailbar; op een dinsdag. We stellen de 4-persoons regel in om niet als twee zielepoten een bar aan te kleden: er moeten 4 personen aanwezig zijn voordat we bestellen. Bij de derde bar laten we de regel vervallen, en kiezen we ervoor om twee trotse pioniers te zijn, die de wereld het licht tonen met betrekking tot alcoholgebruik. Het lukt, we lokken zeker vier andere klanten naar binnen met de Mafia impressies van Matthijs. Na nog een nachtje slapen zit het Melbourne avontuur er voorlopig alweer op.

Met een nieuwe Uber chauffeur, met dezelfde ervaring, worden we op het spoor gezet richting ons huis op wielen voor de komende weken. Wij denken zelf aan Beluga voor deze reus - hebben jullie nog inspiratie?

Uploaden valt nog niet mee... we zijn al halverwege het land... er volgt meer :)